Hoe het allemaal begon…
Met deze mini serie wil ik, Marieke van Mae Vitae, je laten zien hoe je jouw weg kunt vinden naar herstel, hoe je hoop kunt houden en hoe krachtig jouw eigen ik is. In het eerste deel van deze mini serie neem ik je mee naar waar het allemaal begonnen is, hoe onschuldig een eetstoornis kan beginnen en hoe makkelijk het in je leven sluipt. Ik wil jou als lezer een inkijkje geven in het hoofd van iemand met een eetstoornis door mijn eigen eetstoornisgedachten van destijds te delen.
Voor meer begrip en de taboe over psychische ziekte te doorbreken. Om erkenning en herkenning te bieden voor jou als je nog steeds dagelijks vecht. Ik begrijp deze strijd als geen ander. Ik wil jouw laten zien dat je de hoop niet mag opgeven en dat je jouw échte ik weer kunt terugvinden!
Onzekerheid en weinig zelfvertrouwen
Tijdens het schrijven bedenk ik me dat ik ruim 13 jaar lang in de ban ben geweest van mijn eetstoornis. Waarvan een deel heel onschuldig leek en voelde, niet door hebbende dat dit het begin was van veel pijn, verdriet, angst en eenzaamheid. Het begin van veel therapieën, klinieken, ontkenning en onwetendheid.
Als klein kind was ik al jaloers op mijn lange en slanke vriendinnetjes. Ik wilde ook zo zijn. De onzekerheid die ik destijds al voelde en de negatieve gedachten rondom mijn lichaam en problemen thuis hield ik voor mijzelf. Ik was immers dat vrolijke en gezellige meisje, die geen problemen had. Waar altijd alles goed was. Hoe ik mijzelf en mijn lichaam in de spiegel zag kwam niet overeen met wat de buitenwereld zei. Ik vond mijzelf nooit goed genoeg en geloofde de meningen van andere niet. Behalve wanneer deze mening negatief was, dat was voor mij een bevestiging van mijn eigen negatieve gedachten.
Ik wilde niets meer voelen. Mij niet meer onzeker voelen. Ik wilde erbij horen, bij de dunne meiden van de klas, school of op straat. Dat was mijn standaard en ideaalbeeld geworden. Ik voldeed niet aan het plaatje in mijn hoofd en daar moest verandering in komen!
Ik begon met afvallen en meer ging sporten. Elke week meer uren in de sportschool, verplicht een uur lopen na het eten en sloot hele productgroepen uit qua voeding. De eetstoornis was er in geslopen en kreeg steeds meer grip op mij. Tot ik uiteindelijk niet meer terug kon. Ik was sportverslaafd en had onwijs veel regels omtrent mijn voeding.
Het vergelijken met anderen ging al automatisch. Als ik op straat liep of naar de stad ging, draaide mijn hoofd overuren en wilde ik het liefst zo snel mogelijk naar huis. De confrontatie met mijn lichaam vond ik vreselijk! Het maakte mij onzeker, bracht een onrust met zich mee en was voeding voor mijn eetstoornis.
Erkenning van mijn eetstoornis
Daar was je dan… de diagnose: Anorexia Nervosa dat kon toch niet? Ik was toch nog veel te dik! Ik geloofde het niet. Mijn eetprobleem was toch niet zó erg? Blijkbaar had ik mij daar compleet in vergist. Ik dacht dat ik wel weer normaal kon gaan eten, maar dat kon ik niet meer. Mijn eetstoornis had een functie gekregen en was al heel lang aanwezig geweest. Het heeft zich langzaam ontwikkeld en gaf mij voldoening. Een gevoel van ergens goed in zijn en de controle kunnen houden. Op het moment dat ik de diagnose kreeg wist ik alleen dat ik niets maar dan ook niets wilde voelen. De precieze oorzaak onderzocht ik pas tijdens de verschillende behandelingen.
In het begin had ik maar korte periodes nodig om mij beter te voelen. Om wat zelfverzekerder te zijn. Echter werden deze periodes steeds korter en moest ik steeds harder werken voor hetzelfde resultaat. Voor dezelfde kick als ik weer eens op de weegschaal ging staan en zag dat er x aantal kg af was.
De acceptatie kwam veel later. Ik had thuis en op mijn werk geen zin meer om te doen alsof. Naarmate ik meer gewicht verloor, ik lichamelijke klachten kreeg en het mijn omgeving begon op te vallen heb ik het masker afgedaan. Toegegeven dat ik een probleem had. Niet alleen aan de buitenwereld maar ook aan mezelf. Ik kon ineens heel makkelijk over mijn probleem praten en was er nog trots op ook. Trots op wat ik al had bereikt, met ondertussen alweer een nieuw doel voor ogen….
Lees volgende week deel 2 van de mini serie waarin Marieke verteld over haar therapie, opname en vooruitgang.